‘Vallicht is het aangrijpende verhaal van acteur Romijn Conen. In deze theatrale vertelling neemt hij je mee in zijn leven, inzoomend op de ups en downs die hij meemaakt na zijn herseninfarct. Wat een levenslust en kracht straalt Romijn uit, zijn zichtbare handicap trotserend. Zijn verhaal is openhartig, oprecht, confronterend, emotioneel en voor een deel van het publiek herkenbaar. De voorstelling grijpt je bij de strot van het eerste tot het laatste moment en wordt versterkt door een ingenieus decor en fijne muziek. Theater is verhalen vertellen, dit is theater pur sang; ik heb er ademloos naar gekeken en geluisterd’.

‘Ik zag zondagmiddag 13 oktober de première van de voorstelling Vallicht van Romijn Conen, met teksten van hemzelf en van Peer Wittenbols. Ik had eerlijk gezegd geen idee over wat ik zou gaan zien. Ik ken Romijn heel goed van voor en na zijn ongeluk, ik heb zijn worsteling van dichtbij meegemaakt, ik heb gezien en gevoeld hoe hij niet toegaf aan dat hij ineens een ander was en hoe hij daarmee moest zien te dealen. Nu 9 jaar na zijn ongeluk zie ik Romijn weer, in een andere hoedanigheid, maar zo mooi, sterk, ontroerend en kwetsbaar. Hij speelt prachtig in een eenvoudig decor, hij speelt en spreekt prachtige teksten over wat hij de laatste jaren heeft meegemaakt. Ik zag een geweldige acteur, een man die weer leeft, die droomt, die er staat. De voorstelling heeft me diep geraakt, het is wonderbaarlijk hoe Romijn zijn verhaal tot theater maakt. Ik hoop oprecht dat velen de voorstelling gaan zien.‘

‘Ik heb met veel bewondering naar jouw voorstelling gekeken. Voor mij was er veel herkenning; het weer terug komen na een heftige gebeurtenis, de struggles die daar bij hebben gehoord en het vormen van je ‘nieuwe ik’. De manier hoe je dit hebt vertaald naar een theaterstuk is wat mij betreft heel erg mooi gedaan!’

‘Het was een fantastisch mooie voorstelling. Zo uit het leven gegrepen. Onder andere hoe het is om afasie te hebben. Heel indringend waren je vertellingen. Wat een moed heb je gehad om een dergelijke voorstelling te creëren. Ook jouw steun en toeverlaat Nanna verdient alleszins complimenten.’

‘Helemaal eens met Theo. Het raakte ook mij zeer! En ik zie hoe Theo, vanuit zijn eigen worsteling met zijn herseninfarct en afasie, elke keer weer geëmotioneerd raakt als hij erover vertelt. De frustraties als de woorden niet gewoon je mond uit komen rollen, de moeite om om hulp te vragen. En jij eindigt zo hoopvol, waarin je die hulp wel vraagt en dan ook van harte krijgt!! Zo willen we toch met elkaar omgaan?!  Dank voor wat je neergezet hebt.’

Dag Romijn, we zijn op zaterdag 19 oktober naar Waalwijk geweest. Heb een erg mooi voorstelling gezien. Hij was prachtig! Je bent een stimulans voor ons allemaal. Heb 2 jaar geleden een herseninfarct gehad. Ik heb wel afasie.  Maar daar kan ik goed mee omgaan. Ik zou nooit meer kunnen lopen dachten de artsen, maar ik loop!!!

We hebben genoten van jouw voorstelling in Waalwijk. “Genoten” is niet precies het juiste woord. We hebben ons gelaafd aan de herkenbaarheid.

Johan, mijn vriend, Marcel een vriend van mijn vriend (leren kennen bij Revant, het revalidatiecentrum in Breda) en ik zijn gistermiddag naar jouw voorstelling geweest! Ik wil je graag nogmaals bedanken voor de prachtige voorstelling. Het heeft me diep geraakt. Jouw kracht en kwetsbaarheid lieten me ook even bij mijn eigen gevoel komen. Heel hartelijk dank! 

‘Daar sta je dan in de spotlights: mensen zijn ontroerd, ten diepste geraakt door je prachtige voorstelling. Emotie die vanuit de tenen lijkt te komen, afgewisseld door absurdistische, Finkers aandoende, humor: “het is maar goed dat ik toen niet ben overleden, “ik hou van je” als laatste woorden had niemand geloofd”. Soms moet iemand je op een reis sturen om jezelf terug te kunnen vinden. Romijn Conen die zich zelf speelt, met nadruk op speelt. Die geweldige acteur is helemaal terug, of misschien gewoon nooit weg geweest? Romijn speelt de A4tjes van de vlaggenmast, de sterren van de hemel. Een voorstelling waar je zo diep in opgaat dat je alles om je heen vergeet en even wordt teruggezet vanuit de dagelijkse hectiek naar de essentie van het leven, de liefde voor elkaar en de kracht om overeind te komen.’

‘Ik vond ‘m zelf al indrukwekkend, maar ik zag later ook mensen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt echt emotioneel zijn. Je raakt iets met je stuk (dat naast inhoudelijk in mijn ogen ook gewoon qua vorm heel goed in elkaar stak). Mijn vriendin en ik zijn blij dat we gegaan zijn.’